Kiedy pole elektryczne wzrasta, siła działająca na ładunki elektrycznie wzrasta i w wyniku tego ich ruch ulega przyspieszeniu.

W przewodnikach takich jak miedź lub aluminium, istnieje bezpośrednia proporcjonalność między natężeniem a napięciem. Ta proporcjonalność została odkryta przez niemieckiego fizyka o nazwisku Ohm, oto dlaczego prawo Ohma jest znane pod taką nazwą.

Natężenie prądu płynącego przez przewodnik między dwoma punktami jest wprost proporcjonalna do spadku napięcia na te dwa punkty

Może być to wyrażone matematycznie w sposób następujący:

Stała R wyraża pewne trudności ze strony przewodnika w umożliwianiu przepływu prądu przez niego i jest znana jako opór elektryczny

Dla większości metalowych przewodników, spadek napięcia przyłożonego do ich końców jest funkcją liniową przepływającego prądu, co jest właściwie zgodne z prawem Ohma, i w takich przypadkach, są one znane jako przewodniki liniowe lub rezystancyjne (Omiczne). Graficzne przedstawienie V-I jest znane jako właściwość przewodnika. Tutaj zakładamy, że przewodniki są liniowe. Musimy wziąć pod uwagę fakt, że istnieje wiele przewodników w przyrodzie, dla których prawo Ohma nie działa.

Napięcie:  Napięcie jest potencjałem elektrycznym energii na jednostkę ładunku, mierzonym w dżulach na kulomby (Voltach), np. 220 V.

Opór:                    Opór opisuje na ile materiał może przewodzić prąd. Opór jest mierzony w Omach (Ω), np. 25 Ω.

Sprawdź ten link który pokazuje związek między 3-ma wielkościami:

http://www.online-learning.com/consulting/media/ohm/content/index.html [EN]